Я запавет бацькоў бярог —
Ўзрасці сумленным, слынным.
Я ўсім, што меў, усім, чым мог,
Разлічваўся з айчынай.
Я аддаваў зямлі, дзе рос,
Ўсе, без ашчады, сілы.
Ці не таму Ісус Хрыстос
Падараваў мне крылы.
Яны — зеніт жыцця майго
Парнас майго натхнення.
Я на свой лёс гляджу з яго
З удзячным захапленнем.
Тут, толькі тут — і больш нідзе
Я з Музай мог спаткацца,
Якая па жыцці вядзе —
Настаўніца, дарадца.
Дык вось чаму мяне зямля
Узгадавала годна,
Каб я з чужых краёў, здаля,
Вяртаўся ў кут свой родны.
Каб здзейсніў продкаў запавет,
Згараючы ў натхненні,
Пасля сябе пакінуў след
Для новых пакаленняў.