Як шмат людзя́м даў Бог —
Зямлю-планету.
На ёй, на густ любы,
Пары чатыры года.
Зіму і восень,
І вясну, і лета,
Яны — адным экстрым,
Камусьці — асалода.
Якая прыгажосць!
І ўсё для нас — прыміце!
Бярыце!
Карыстайцеся навечна!
Не будзьце толькі,
Як быльнёг у жыце,
Жывіце,
Але не бесчалавечна.
І так зрабіў
Наш чалавечы род,
Як Бог хацеў,
Ды ўсё наадварот.
Крыніцы,
Краскі,
Зёлкі,
Матылькі —
Усё, з нашай нялёгкае рукі,
Прыроды першароднасць,
Як на ліха,
Усё ідзе назвод —
І не паціху.
І кожны новы
На зямлі нашчадак,
Па-новаму
Знішчае ўсё ў дадатак
Штогод расце
Радыяцыйны фон
І ставіцца само жыццё
На кон.
Мы маем
Запазычанасць па вушы
Перад жыццём, прад Госпадам,
На жаль —
Узаемна мы знішчаем
Нашы душы,
Самасвядомасць знішчылі амаль.