Я звязаўся з гадамі-няўклюдамі,
Жыў па-ўсякаму — лепей і горш.
І паўвека не бачыўся з Будамі.
Не! Якое паўвека? Больш!
Тут крынічка жыцця патаемная
Для мяне патаемна пяе.
Тут галодныя, пасляваенныя,
Залатыя гадочкі мае.
Груз самоты зваліўся на плечы мне,
Нежаданы, нязгаданы госць —
Зараслі ўсе сцяжынкі малечыя,
Што ў юнацтва вялі, ў маладосць.
І сцяжынак тых не далічылася
Плынь душы, што цячэ па жыцці,
Быццам сонейка ў цемру скацілася
І не можа ніяк узыйсці.
Не глядзіце мне ў твар насцярожана,
Гай бярозавы, лесу крыло,
Мной тут збегана ўсё, пераходжана —
Вас тады тут зусім не было.
Я змяніўся — пазнаць не спяшаюцца
Мой прыход, нават тыя, хто й быў.
Вунь і клён — мой знаёмы, вагаецца:
Я ці не? — у здзіўленні застыў.
І таму выглядае засмучаным.
Дружа-клён, кінь турботу сваю!
Я і сам у жыцці перакручаным
Не заўсёды сябе пазнаю.
Я люблю вас! Я вам абавязаны,
Казка лесу, пагоркавы цуд.
І хоць лёс мой тым часам памазаны,
Я — усё ж, нарадзіўся не тут.