Як рыбіна ў сетцы, я біўся,
Адольваў заслоны гадоў,
Баяўся, хаця б не згубіўся
Мой след сярод іншых слядоў.
І што? Азірнуўся і бачу,
Я — марнасці часу прымак.
Мне жыць можа б трэба іначай
Спачатку, змаленства.
А як?
Запознены вынік — каранне...
Нажыў гузакі на ілбе,
Аддаўшы шмат часу блуканню
Ва ўласнай душы, у сабе.
І сілаў патраціў не мала
На доказы: я — гэта я!
Ды грознае «мы» адчувала
Заўжды самабытнасць мая.
Я дзёрзкім быў — неасцярожным,
Дзе й трэба не слухаў маўчком,
Таму падпішуся пад кожным
Напісаным колісь радком.