Вунь, на лаўцы
сядзяць мужыкі
Састарэлыя.
Побач ля іх,
Паважанага веку жанкі —
Успамінамі дзеляцца ўслых.
Хтосьці скардзіцца,
ў некага — смех,
Пэўна, праўда гучыць і мана
Хоць падслухваць,
схаваўшыся — грэх,
Ўсё ж цікава,
аб чым гамана.
— Не зайздросьце вы,
людцайкі, мне,
Бо жыву я ў штодзённай трывозе,—
Як калгасны гарох пры дарозе —
Хто ні едзе,
ні йдзе — ушчыкне.
— Я ў сумненнях
па вушы загруз,
Быццам ноччу
плыву на плыце,
Бо, прабачце,
жыву, як гарбуз —
Кончык сохне,
а пуза расце.
— Ды і я дажываю гады,
Як нічыйная яблынька — жуць,
З якой палкай
збіваюць плады
Ці бязбожна —
трасуць і трасуць.
— Цябе шчыкнуць,
яе ж — страсяне,—
Чуем голас,— То ж шчасце у лёсе.
Хто б шчыкнýў ці патрусіў мяне —
Мо «гарбуз»?
— Не, сваё я адтросся...
Што ж, відаць,
адзіноты яны,
Ды і кожнага,
ў старасці лёс —
Охі, ахі, ўспаміны ды сны,
Хтось жартуе,
а хтосьці ўсур’ёз.