Усе мы пішам аб адным і тым,
У штампаў і канонаў мы ў няволі —
Аб сумным, смешным, грэшным і святым,
Ды ўсё-ткі пішам пра сябе найболей.
Частуемся духоўным пакрысе,
Пісаць глыбей, хоць хочацца, не можам,
Бо смешныя і грэшныя мы ўсе,
Таму й не прарастаем зернем Божым.
Што ж, хто мы ёсць, вядома нам даўно,
Яшчэ далёка да мяжы фінальнай.
І ўсё ж нас заспакойвае адно,
Што кожны з нас, над кожным, геніяльны.