О як люблю я
запрашаць сяброў
У тлум застолляў
з творчых іх запечак,
Дзе пасля трэцяй
закіпае кроў,
І пляшкі спраўна
«не шкадуюць дроў»
У полымя шматтэматычных спрэчак.
І пасля трэцяй —
мы адна сям’я,
Пасля чацвёртай,
нашы сходкі — святы.
Амбіцыёзнасці застольныя і я,
Амаль у рукапашнай —
пасля пятай.
Хоць у канцы
мы творым шуму шмат,
І вольна-творчы
пратакол парушан,
Не абыйсціся нам
без гэтых свят,
Без нашых расслабонаў
І аддушын.