Ура! Зімы не стала!
І ўжо каторы раз
Гасцінна завітала
Вясна-душа да нас.
Ільдзіны ў плыні рэчкі
Расталі, аджылі.
І гурбы, нібы свечкі,
Пад сонцам «паплылі».
У кожным дрэве сокам
Пульсуе зноў вясна.
А над зямлёй, высока —
Абшар-блакіт без дна.
Ўсё сонейкам сагрэта
І ўдзячна ўсё яму.
Было пад Богам гэта
І сто гадоў таму.
Міне яшчэ стагодддзе,
А вёсны будуць зноў
Галоўнымі ў прыродзе,
Як да жыцця любоў.
Спрадвек з вясной спатканне —
Нязменна новы цуд,
Як першае каханне,
Нібы здаля вяртанне
У сэрцу родны кут.