Паміраюць такія, як я —
непрыкметна...
Што нябожчыку трэба?
Адзінае — Бог.
Не хачу, каб па мне
трафарэтна, газетна,
Пратакольна, супольна
гучаў некралог.
Не хачу развітанняў
у залах казённых,
Дзе ад чэрствых прамоўцаў
нябожчык з труной,
Ад усіх «гледачоў»,
абыякава-сонных,
Адгароджаны вечнасцю,
нібы сцяной.
Завяршыўся мой шлях
па замкнёнаму колу,
Шлях зямны — поўны мар
да апошняга дня.
Хай праводзіць мяне
да маўклівага долу
Спадарожніца вечнага сну —
цішыня