Сад мáраў адбуяў,
адцвіў і сад надзеі,
Скідае лісце
год мінулых сад.
І сонца мітусні
хоць свеціць, ды не грэе
І блякне
успамінаў
далягляд.
Аглядваю жыццё,
як пажаўцелы здымак,
Дзе, быццам праз туман —
Усё і ўсе.
Бывай, мой сад жыцця,
наперадзе — зазімак,
За ім зіма
прысуд нам свой нясе.