Хата, хата — бацькоўская хата...
Раздзірае душу цішыня.
А жылі ж тут і мама, і тата,
З імі — я, да апошняга дня.
Як любіў я ў пасцелі, спрасонку,
Даглядаючы ціхія сны,
Слухаць стук мілагучнай даёнкі
І як сунуцца ў печ саганы.
Гэта мама — да сонца, рупліва,
Даглядаецца — ёй не да сноў.
Вось і тата падняўся маўкліва,
Закурыў і за дзверы пайшоў.
Ледзь за ім зачыніліся дзверы,
Як азваўся і ён пакрысе:
Чую стук на дрывотні сякеры,
Потым шоргат бруска па касе.
Голас мамы (жывы, незабыўны):
— Федзя! Што б гэта сёння зварыць?..
— Мо капусту і бульбу ў лушпінах? —
Чую татаў адказ. — Што мудрыць?
І ляжу я пад коўдрай шчаслівы,
І, здаецца, — дзівоснае сню:
Пра бацькоў і пра лёс іх руплівы,
Пра няхітрае наша меню.
Хата... хата... бацькоўская хата...
Да цябе я на крылах лячу.
Ціха тут, ты маўчыш вінавата,
Але я тут душою крычу.