Калісьці людзі тут жылі —
Багата... не багата...
І тут, на кінутай зямлі.
Стаяла колісь хата.
Падмурак вось —
Каменняў рад,
Вунь склепа мураванка.
А навакол — здзічэлы сад,
Вось прыступок ад ганка.
Сум пазірае
З гэтых дрэў,
Сад, пэўна, плача ўпотай.
Няма людзей —
І сад здзічэў,
Як баба-адзінота.
Сад туліцца
Да той пары,
Калі ён быў у сіле.
Тады — яго гаспадары
Любілі гладзіць па кары
І «на руках насілі».
А ўжо калі завітваў госць,
Экскурсілі па садзе.
І частавалі ўсім, што ёсць,
Як кажуць, пры парадзе.
— Вось гэты яблык — наліўны,
А гэты — цукар з мёдам.
А гэты яблык — сакаўны,
Ён дзівіць кожным годам.
А вось, я прышчапіў «ранэт»
Да «штрыфелю» —
Зірніце!
Такі ўжо смак!
Такі букет —
Язык не праглыніце!
Ўсё гэта памятае сад
І дажывае ў скрусе.
Цяпер у садзе заняпад
З імшэласцю хаўрусіць.
Гібее сад, нібыта ў сне,
Гарбее — крыўда томіць.
Хто не ідзе,
Той скубяне,
Хтось голле гне,
Хтось — ломіць.