Шмат перадумаў я,
Зноў думаю аб гэтым,
І зноў здзіўляцца не перастаю.
Карпілаўка мая
Была мне цэлым светам,
Крынічанькай, з якой я сэрцам п’ю.
У вёсачцы малой,
Ледзь-ледзь адукаванай,
Я спасцігаў прамудрасці жыцця.
Якою сілай быў
Я, Божа, ўзгадаваны,
Бязвыйсця найбяднейшага дзіця?
З любоўю помню я
Маленства-залацінку
Я сэрцам там,
У думках сёння з ім.
Так дзівіцца ўвесь свет
На кволую травінку,
Прабіўшую асфальт жыццём сваім.