— Што зрабілі, што вы робіце, гады́?
Вы жыццё маё імчыце не туды,
Вы жыццё маё імчыце ў нікуды,
Ой, як мала засталося да бяды.
А гады мне незласліва ў адказ:
— Ты дарэмна абураешся на нас,
У мінулым ці падумаў ты хоць раз —
Плённа жыў ты ці дарэмна траціў час?
— Ой гады мае гады, вы ж так гулі,
Маладымі дзіва-вёснамі цвілі.
Больш у небе я лунаў, чым на зямлі —
Разважаць і думаць не было калі.
Больш я дзейнічаў — задумваўся радзей,
Матыльком ляцеў у полымя падзей.
Асцярожных і разважлівых людзей
Не шкадуе час, не робіць маладзей.
Я не быў сляпым абставінаў рабом,
Ад слупы сваіх памылак біўся лбом,
Ў марах храмы будаваў, пускаў на злом,
Падаў і ўзлятаў з надломленым крылом.
Я б не жыў, а час бяздарна марнаваў,
Каб жыццё не сэрцам, думкай адчуваў...
А гады ў адказ...
Адказу не знайшлі,
Ды і я маўчаў — да згоды мы прыйшлі.