Паціху вечарэла,
Рабілася наўколле
Спачатку чорна-белым,
А вось і ноч-вуголле.
Нічога і нікога
Не ўбачыць, хоць кладзіся.
Згубілася дарога,
Ды я і сам згубіўся.
І вось яна надзея!
Гукнуў, ды ночы сажа
Маўчыць.
Гукнуў яшчэ я,
Мне рэха і адкажа.
Няўжо ўсю ноч гукацца?
Як выйсці з цемры меха?
Няма ў каго спытацца,
Хіба што, ў свайго рэха.