Зямля сказала мне: — Пішы,
Калі ўжо словы просяць волі.
Ды помні — слова без душы,
Як вецер безгаловы ў полі.
Як глеба без руплівых рук,
Нібы засохлая галінка.
Такое слова — толькі гук,
З душой — духоўнасці часцінка.
I не пішу я «з галавы»,
I столь начная не натхняе.
Душа стварае верш жывы
I крыліць, і адушаўляе.
I з паэтычных слоў маіх,
Упэўнены — зямля вяшчуе.
Таму зямля пярвей за ўсіх
Душою створанае чуе.