Хачу быць вечна маладой.
Канстанцыя Буйло
Я не хачу быць
вечна маладым.
Увогуле —
я не хачу быць вечна.
Такая вечнасць штучная,
як грым,
Прыклеіцца
Хваробай невылечнаю.
Мець вечнае жыццё?
Ізбаві Бог!
Жыць вечна —
значыць жыць і жыць
Праз сілу.
Я — вечна малады,
а хтосьці лёг
Заўчасна, маладым
лёг у магілу.
І як пасля такога
жыць далей,
Такому мне,
хто не ў свае сеў сані?
Я тысячны свой ладжу
Юбілей,
А справа, злева —
смерць і пахаванні.
Народзіны і смерць
з усіх бакоў,
Каханне, радасць, боль —
жыццё жывое.
Я ўжо даўно
забыўся на бацькоў,
На родных, на сябе —
Адкуль я?
Хто я?
Паспела жыта —
жыта трэба жаць,
Адвеку ўвосень
хлебароб не лындзіў.
Я — вечны,
Перастаў бы паважаць
Сябе за гэта —
можа б зненавідзеў.
Таму зімой
не чуць нам салаўя
Дый сонца вечна у зеніце —
Кáра...
Сустрэць з усёй павагай
рады я
Цябе, мая
заслужаная старасць.