Ну і сцюжа, ну і холад,
Ну й мароз, траскучы волат.
Дрыжыкі пайшлі па мне,
Так і скачуць па спіне.
Стыну ад вушэй да пятаў,
Толькі зоркі з чорных шатаў
След за мной не ўздрыгваюць,
А весела падміргваюць.
Ўсепагоднае каханне
Страх адсоўвае у кут.
Я дзяўчыну на спатканне
Запрасіў і мерзну тут.
Прыйдзе ўсё ж? Ці пабаіцца?
Як-ніяк, мароз, зіма.
Я дубею, час імчыцца,
А яе няма й няма.
Я — і вечар чорна-белы,
Ні душы вакол нідзе.
Раптам сэрцу пацяплела,
Погляд запаліўся смела,
Вунь яна — ідзе, ідзе!