Я й сябар мой вярталіся дамоў
Паўднём марозным з творчае сустрэчы,
Я, верабейчыкаў і галубоў
Карміць пачаў — вакол зіма-пустэча.
Які там корм! З кішэні крошкі строс,
Якія назапашваю старанна.
Ану крыху палепшу птушкам лёс —
Вясна ж далёка, нават думаць рана.
Мароз трашчыць і па калені снег,
Як птушкам выжыць на краі адчаю?
Я іх кармлю, а сябар мой у смех:
— Ёсць яны — не, я іх не заўважаю!
Не заўважаць жыцця вакол? Ого!..
Жыве паэт — душа адпачывае.
Ці не таму паэзія яго,
Як аўтамат-камп’ютар, нежывая?
А ён жа славіць гэты свет жывы,
І словы мудрагеліста рыфмуе...
Я зразумеў — ён піша з галавы,
Бо боль чужы сваёй душой не чуе.