Гаспадары былі вам да пары
Гаспадарамі й вашымі «сябрамі».
Цяпер няма іх, вы тут жыхары
Ў абдымку з маразамі і вятрамі.
І ні кармёжкі, ні цяпла няма,
Для вас адно — мяукаць, енчыць, выці,
Бо забярэ бязлітасна зіма
Жывыя вашы душы, вашы жыцці.
А тыя, хто вясной бяздушна вас
Часова прыкармілі для забавы,
Пад цёплай коўдрай спяць ці ў гэты час
Ледзь здыхваюцца ад глынутай стравы.
Зімой пусцеюць дачы да вясны,
Бязлюдзяць, ды, на жаль, не безжывёляць,
Бо тут канаюць, гінуць без віны
Каты, сабакі — й ціхенька скуголяць.
Ваш енк і плач — слабей і ўсё радзей,
Ніхто з вас не міне смяротнай кары.
Але вясной зноў будуць у людзей
Жывыя цацкі — новыя ахвяры.