Амаль увесь свой доўгі век — не частку,
(А сем дзясяткаў год зусім нямала.)
Усё жыццё ствараў з жыцця я казку,
Але яе жыццё і разбурала.
З жыццём змаганне забірала сілы,
Душу скалола марных спраў асцё.
І толькі мары надавалі крылы,
Ды хутка іх абламвала жыццё.
Жыццё без мары — смерці падабенства,
Жыццё без казкі — літаргічны сон.
Я чую ў сэрцы галасы маленства
І зноў ствараю казку з шэрых дзён.
Як цяжка ўсё жыццё з жыццём змагацца,
Дзе перамога то дабра, то зла.
Няўжо жыццё і ёсць Сізіфа праца,
Тунэль, ў канцы пазбаўлены святла?