— Во напасць! Няўжо мне мала
Ліха? — бедаваў Алесь.—
Зноў кабыла закульгала,
У хамут хоць сам залезь.
Што рабіць, сусед Захарка?
А сусед?
— Не плач, браток!
У Дзянісках ёсць знахарка,
Па кульгавасці — знаток!
Ці каню, ці чалавеку
Толькі слова шаптане —
Той адразу ж і аптэку,
І бальніцу абміне.
Так што, брат, чашы ў Дзяніскі.
— Як часаць, суседзе мой?
Да Дзянісак — свет няблізкі,
Ці змагу дайсці з кульгой?
— Ат, Алесь, не дужа хліпай!
Ну, памесіш трохі гразь.
Ты туды цішком даклыпай,
А назад, як вецер — шась!
Там пакінеце кульгавасць,
Так што, брат, не стой — чашы!..
Запалілася цікавасць
У Алесевай душы.
І Алесь Захару з сілай
Трос руку:
— Пайду, сусед!
І падаўся ён з кабылай
У такі няблізкі свет.
Ледзь прыйшла ў Дзяніскі «парка»,
Знемагліся, кожны ўзмок.
Сустракае іх знахарка,
Зірк Алесь... і сэрца — ёк!
Чуць паўзе — кульга кульгою,
А нага — то скрып, то трэсь.
— Божа мой! А што з нагою?! —
Пацікавіўся Алесь.
І адказ быў поўны злосці:
— Есці не магу, ні піць.
Вось, нагу скруціла штосьці —
Трэці тыдзень не ступіць.