Усе мы, каб далей быць ад бяды,
Трымаем сацыяльную адлегласць.
Такі ўжо час, без маскі нікуды,
Ад нас жыццё безмасачнае збегла.
У масцы мы ядзім, у масцы спім,
Пакутуем вось так мы дні і ночы.
Сустрэнеш чалавека, а на ім
Нічога не відаць, адныя вочы.
І вось я пазнаёміўся з такой,
На твары маска, вочы, як вуголлі.
А хочацца ж старому з маладой
Гульнуць ад жонкі, абмакнуць дзве солі.
Ляглі мы у пасцелю — пык ды мык,
Агню няма, хоць праўда, дыму многа.
Ў яе пад маскаю знямеў язык
І я маўчу — не зразумець нічога.
Нарэшце чую ад яе папрок
Абразлівы — во чортавая баба:
— Ты нейкі ледзь жывы, увесь узмок,
Ты, як палена, кратаешся слаба.
— І ты калода! — агрызнуўся я,—
Мяне наскрозь марозіць тваё цела,
Таму вось моц мужчынская мая
Задубянела ўся, а не ўскіпела.
Ты маладая, а ляжыш, як лёд,
З табою тут даць дуба вельмі проста.
Яна пытаецца: — А колькі ж табе год?
— Мне восемдзесят!
— Мне дык дзевяноста.
— Ну, порхаўка старая! — я зароў,—
Каму патрэбны дыназаўра ласкі?
Амаладзіць сваю хацеў я кроў,
А застудзіў зусім — да д’ябла маскі!
Яна мне: — Спадзявалася і я,
Што сэрца прыхіну да маладога,
А гэта маска чортава твая
Падсунула мне раптам пня старога.
_________
Ну й вірус!
Як жа добра, што тады
Не ведалі яго Адам і Ева.
А сёння нам, яшчэ да ўсёй бяды,
Складана запамаўзаваць налева.