Знайсці б той дуб «у Лукоморья»,
Пацешыцца на схіле год
Пакуль жыву і не памёр я,
Убачыць, што гэта за кот.
Я казкамі па горла сыты
Даўно — бадай бы іх ваўкі.
Ды спадзяюся, гнуты, біты,
Магчыма, кот той знакаміты
З Шехерызадай — сваякі.
Магчыма, я дарэмна мылю
Вяроўку — прэч яе бы з воч.
А раптам казка стане быллю
У тышча першую хоць ноч.
А ўвогуле, прывык я змалку
Не з казкай быць, з жыццём на «ты».
Не трэба кот мне той з Русалкай
Й ланцуг не трэба залаты.