Жніво адышло і — па лету...
Хоць гэта пара не благая,
Вунь, восень залоціць карэту
І тройку гнядых запрагае.
Прыпусціць сваіх чыстакроўных
І рынецца рыжая пані
Адорваць абноўкай шыкоўнай
Абшары — свае уладанні.
Лясы ператворыць у казку
У дрэў размалюе абліччы.
Ёй хопіць і фарбаў, і бляску,
А не — дык у сонца пазыча.
Вясёлкава ззяюць далоні,
Абгледзіць усё і абскача.
Як толькі прытомяцца коні —
Паблякне, дажджамі заплача.