О, не злічыць душэўных ран,
Што робіць нам тэлеэкран.
Разлахмаціўся век, раскудлаціўся,
Страхалюддзе — куды ні зірні.
Быццам нейкі нячысцік унадзіўся,
Ўнёс бязглуздіцу ў нашыя дні.
Тэлегвалтасцю час «перасолены»,
Бездухоўнасцю, шэрасцю тхне.
Лютай жорсткасцю антынамолены,
Да пакутаў людскіх «абязболены» —
І, відаць, што няхутка міне.
Ад экрана адводжу вочы я,
Крык шаманны псуе мне слых...
Зноў у снах маіх косы дзявочыя
І душэўнасць мелодый былых.