Як гэта жорстка
страшна і бяздушна,
Якое ўтойвае прырода зло —
Не на ляту з узростам
гіне птушка,
А доўга цягне па зямлі крыло.
І ёй, якую акрыліла неба,
І для якой палёт —
жыццё для нас,
Штодзённа па зямлі
туляцца трэба,
Чакаць жахліва
свой апошні час.
Яе сяброўкі сёстры паляцелі,
А гэта —
дапакутвае свой век,
Як быццам нерухома у пасцелі,
Свайго канца чакае чалавек.