Вось седзіцё тут вы ў пячоры,
Касцёр адсунуў цемру-цьму.
А дзе сядзелі вы «учора» —
Ўсяго стагоддзе-два таму?
Адны блудзілі ў інтэрнэце,
Другія спалі на грашах.
А хтось пры атамнай ракеце
Прыдумваў больш жахлівы жах.
Усе забыліся пра розум,
Пальнулі — і жыцця няма.
Імгненна ядзерным марозам
Зямлю накрыла ноч-зіма.
А тыя рэдкія адзінкі,
Хто выжыў, дачакаўся дня,
Спраўляюць па жыцці памінкі
Для іх пячора — вышыня.
Мацуйцеся! І мы спачатку
З пячоры пачыналі шлях.
Ваш прыйдзе час, але нашчадкі,
Унукаў вашых дзіцяняткі,
Праз век-другі паўтораць жах.