Якое доўгае жыццё,
А як мінае непрыкметна.
Спачатку весела, імпэтна,
Пад старасць —
сумна, ў нябыццё.
І дзень,
І ноч,
Ў святле,
Ў цяні,
Круціла часу завіруха.
Жыў, не зважаючы на дні,
Жыву —
Нязломленасцю духа.
Лёс данасіўся —
важ ні важ,
Абносак часу ледзь трывае.
Прадзімак —
а жыцця лядзяш
Штодзень па кропельцы ўбывае.