Празрысты, крыштальны бярозавы гай,
Нібыта памыты вадою крынічнай.
Фантанам вяршынь да аблокаў шугай,
Спявай і далей мілагучна, лірычна.
Зялёнае мора, ласкавы уздых —
Раздольна душы і пачуццям разгульна.
У кроне пяшчотных карункаў тваіх
І ветру не цесна, і промням утульна.
Халоднай зімой я вясну тваю сню,
І побач з табой, цемра-ноч — не сляпая.
Даўно палюбіў я тваю чысціню,
Табой наталіцца — жыцця не хапае.