Ад зямлі б адарвацца —
мара мараў усіх,
Але ж тут калыханка і маці.
Ну а тых, хто ўзляцеў
і забыўся на іх,
Прыцягненне зямное
прымусіць упасці.
Узляцець бы, ўзляцець!
Але ж тут родны кут,
Продкі продкаў — жыцця пупавіна.
І само тут жыццё —
наш пакутлівы цуд,
Наша вечнасць і наша хвіліна.
Я — ўсё ж узлячу,
хоць абрынуся ў дол
Незаўважанай знічкай бязвеснай.
Мне падказваў не раз
мой ахоўнік Анёл,
Што няма яе, манны нябеснай.