Гучыць маё слова не ў шумным палацы,
Дзе свецкай няшчырасці — свет,
А ў хаце сялянскай, вярнуўшыся з працы,
Бярэ маю кнігу сусед.
Шурпатыя пальцы паслініць спачатку,
Прыткнецца плячыма ў куток —
I вусны бягуць за вачыма ўпрысядку,
Вышэптваюць кожны радок.
То з болем чытае, то раптам са смехам
Пра час і пра лёс землякоў.
I ў сэрцы яго адгукаецца рэхам
Пякучая праўда радкоў.
Ён пальцам старанна па літарах водзіць —
Кранае душу пачуццё.
Цікава суседу — сябе ён знаходзіць
У творах пад назвай — жыццё.
I ходзіць паціху мой зборнік па хатах,
Па роднай лагойскай зямлі.
Утульна яму на далонях шурпатых,
I грэюць яго мазалі.