Я кожны дзень жыву,
нібы апошні дзень,
У мроях, летуценні
і рэальнасці.
На лёсе на сваім
я адчуваю цень
Вядомага мне і
непрадказальнасці.
Я не прыму ніколі
бязвыйсце — клінам свет,
Жыву і буду
думкамі ў бязмежнасці,
Хаця за мной — я чую —
ступае след у след
Другі ўжо цень —
няўмольнай непазбежнасці.
Усё, што Бог нам даў,
на жаль, усё міне,
І мы пакінем,
у жыцці спатканае.
Я спадзяюся — будзе
жыць пасля мяне
Жыццё другое,
мной завершаванае.