Ідзе па жыцці побач з намі,
не толькі жыццё,
Няспынна ідзе па жыцці
і жыцця процілегласць.
І як бы ў жыцці нам ад антыжыцця
паратунак знайсці?
І як паміж імі хаця б
павялічыць адлегласць?
Ідзе чалавек да апошняй мяжы
да апошняй пары,
Прыроды няўдзячны уладар
і часу ўладар ганарысты,
А побач, ідуць з двух бакоў
чалавечыя уладары —
Жыццё і Яна — процілегласць жыцця,
два антаганісты.
Ідзе чалавек па жыцці —
ўсё далей і далей ад яго,
Ідзе — ўсё бліжэй і бліжэй да яе —
процілегласці клятай,
Ідзе чалавек — ўсё бліжэй і бліжэй
да прытулку свайго,
А цешыцца думкай, што доўга ісці па жыцці,
што наперадзе святы.