Памяці Паўловіч Анюты
З глыбінь мінулага яна не прападае,
Не паглынуў яе падзей шматлікіх цень...
Ішла цяжарная жанчына маладая
Ля ганку нашага амаль што кожны дзень.
Ішла паволі, асцярожна, беражліва,
А я, хлапчук малы, глядзеў тады праз плот
На «безфігурную фігуру», як на дзіва,
На недарэчны, мне здавалася,— жывот.
Ёй жыць далей дало... ды толькі ва ўспамінах,
Спыніўся шлях зямны у росквіце жыцця —
Не ўратавалася, памерла пры радзінах,
Ды, дзякуй Богу, захавалася дзіця.
І мне з малечных год забыцца немагчыма,
Хоць да падзеі той — «сваіх» падзей сцяна,
Як па жыцці ішла цяжарная жанчына
І несла ў чэраве жыццё і смерць яна.