Я дажываю век
амаль што без астатку,
І раптам задае
Гасподзь пытанне мне:
— Ці хочаш ты пражыць
сваё жыццё спачатку?..
Звычайна, ўсе ў адказ
адпіхваюцца: — Не!
Маўляў, мы пражылі
сваё жыццё у працы,
Адказна і сумленна,
стваралі, што маглі.
Нам жыць нанова? Не!
Навошта паўтарацца?
Няхай бы нашы дзеці
сваё так пражылі.
І я пражыў жыццё
адказна і талкова,
І я аб «заўтра» дбаў,
праз сілу кожны раз.
І ўсё такі жыццё
хачу пражыць нанова
На вельмі шмат чаго
хачу знайсці адказ.
І тым не менш раблю
на іншае спасылкі,
Мне іншае баліць,
душа гарчыць ад слёз —
Вярнуцца б мне ў той час
і выправіць памылкі
Якімі неяк мог
пагоршыць нечы лёс.
Якімі раніць мог
кагосьці незнарокам
Я выпраўлю свой грэх,
я іх перапрашу,
Бо многае і мне
вылазіць сёння бокам
Ад тых, хто шмат разоў
параніў мне душу.
А у астатнім я
ўсё б паўтарыў агулам,
Бо што ні гавары,
А быў цікавы баль.
Не, не вярнуцца мне
ў той час, што стаў мінулым,
Не выправіць сваіх
памылак мне, на жаль.