Здаецца, што скочыў
Я «з гра́зі ды ў князі» —
Пачаў век і скончыў
Ў змаганні-экстазе.
Гной, плуг і рыдлёўку,
Бясхлеб’е, бяспраўе —
Іх, нібы вяроўку
На шыі, спазнаў я.
Да ведаў быў прагны,
Да лепшага часу —
Як з жудаснай багны,
Ірваўся з калгасу.
Дасягнута мною
За век свой немала,
Ды горыч сцяною
Наперадзе ўстала.
Назад азірнуўся —
О, неба святое!
Зрабіў я, Ісусе,
Не ўсё, шмат — не тое.
І ты, Божа правы,
Падшкоджваў патрошкі —
Няўжо для забавы
Мне ставіў падножкі?
Я, з веку малога,—
Ні ныцік, ні цынік.
Не га́ню нікога,
Падводзячы вынік.
З мінулым гута́ру,
Душой адчуваю —
Галоўную мару
З сабой пахаваю.
Не, не далілося
Здзяйсненняў калоссе —
Шмат што не збылося,
Жыццё не ўдалося.