Дарогі памяці бяспамяцтва палоніць —
Падкрэслена-будзёна, чэрствы час
Знікненне пакаленняў узаконіць
І «пахавае» пахаваных нас.
І пабягуць за годам год руплівы,
Адных заўважаць, іншых — не крануць.
І, бачыўшыя пыл вякоў архівы,
Пра нас старонку вестак прыхінуць.
Ды боль жывых людзей не запыліцца,
Нам розум — сябар, але й вораг ён,
Бо прысуджае: варта нарадзіцца,
А ўжо чакае памінальны звон.
Што зробіш — чалавечы век кароткі,
Імклівы час — зусім не дабрадзей...
Ды дзякуй Богу, нас вучылі продкі:
Сабраўся паміраць, а жыта сей.