Глядзіць, бывае, хтосьці
ў гэты свет.
І здзіўлена,
(Як гэта і бывае)
Адкрыць імкнецца
для сябе «сакрэт» —
А дзе ж яна,
паэзія жывая?
Як хочацца сказаць:
— Ты страціў шмат,
Паслухай салаўя,
як ён спявае,
Душа святкуе
ад яго рулад —
Ці ж гэта
Не паэзія жывая?
А вунь бярозка —
прыгажосць сама,
Ідзе насустрач,
ветліва ківае.
Нічога ў свеце
прыгажэй няма —
Ці ж гэта не паэзія жывая?
Ачніся сэрцам,
ў неба погляд кінь,
Яно ў палёт нас вабіць,
Заклікае.
А ці ж не цуд
Загадкавая сінь?
Ці ж гэта не паэзія жывая?
Ёсць шмат чаго,
што крыліць нас даўно...
А вунь дзяўчыну
хлопец абдымае,
Два сэрцы
Аб’ядналіся ў адно —
Ці ж гэта
не паэзія жывая?
Маленства, сталасць,
старасць, маладосць —
Дарунак лёсу,
існасць векавая.
Шмат цудаў у жыцці
заўсёды ёсць,
Жыццё само —
паэзія жывая.