Ні часоў няма, ні меж
Для акрыленага слова.
Я пішу цябе, мой верш,
І прашу адначасова:
Я пакіну родны край,
Дзе нуду і радасць зведаў.
Толькі ты не памірай,
Не знікай за мною следам.
Што ні год, вышэй сваю
Уздымай над светам долю.
Я табе жыццё даю
І наказ: — Ляці на волю!
У табе, як і ўва мне,
Ісціна высокай пробы.
Не заўжды яна ў цане,
Шмат каму недаспадобы.
Ісціна, яна ў крыві,
Ісціна, яна у слове.
Вось чаму, мой верш, жыві
Пільна і напагатове.