Ёй Беларусь заўжды была,
як родная матуля,
Яна ж для Беларусі век
няроднаю была.
І толькі шчыры беларус
яе да сэрца туліць,
І з несвядомасці яны
імкнуцца да святла.
І толькі шчыры беларус,
а іх усё ж нямала,
Шануюць тую, без якой
дзяржавы б не было,
Бароняць тую, што асоб
багата ўзгадавала,
І любяць чую, што надзею
ўзня́ла на крыло.
Нічога штучнага спрадвеку
не было ў прыродзе,
І нават рэчка ад прымус
наўспят не пабяжыць.
Таму насуперак такой,
дзяржаўнай прахалодзе,
І мова беларуская
жыве і будзе жыць.