Малюе неба воблакі-выявы,
Людзей, мядзведзя, птушку, матылька.
Малым я назіраў дзеля забавы,
Цяпер дзіўлюся густу «мастака».
Адно і тое ж воблака знянацку
Нам дорыць вобраз дзеда з барадой,
А дзед перарабіўся ў ляльку-цацку,
А цацка ў белы ветразь над вадой.
А вунь другія воблакі, як коні,
І космы грыў, і тонкіх ног сцяна.
Вунь аблачына з сэрцам на далоні —
Шануе дух Шамякіна яна.
Вунь кучавыя — ўзораная глеба,
А вунь і знакамітае руно.
Цікавае яно, жывое неба,
Яшчэ — заўсёды новае яно.