Жыву — у iншым вымярэннi,
Як лес, апалены агнём,—
Бядой знявечаны карэннi,
Бядой скалечана галлё.
Не год, не два, а цэлых дзесяць
Чарнобыль душыць спакваля —
Счарнела сонца, выцвiў месяц
I стогне хворая зямля.
I лёс ужо не перайначыць
Тут, на апошнiм рубяжы.
Балюча жыць, балюча бачыць
Штодзённа новыя крыжы.
I бачыць вымерлыя хаты,
Што назаўсёды адгулi.
I кожны лёс, бядой распяты,
На роднай, змучанай зямлi.
Гады прасуюцца ў iмгненнi,
Рыхтуюць спадчыну сваю...
Жыву — у iншым вымярэннi,
Не, не жыву, а iсную.