Гуляе голад па зямлі
Ў абдымку з тымі,
з тымі поруч
Людзьмі, што толькі й нажылі
Адзіны «скарб» — адчаю горыч.
Ёсць землі, дзе заўжды няўрод,
(Хіба ж Радзіму выбіраюць?)
І там жывуць ад году ў год,
Ды больш заўчасна паміраюць.
Краіны ёсць, дзе суш, пяскі,
І ні вады, і ні надзеі.
І там жывуць ва ўсе вякі,
Жывуць?.. Гібеюць, бедакі.
Нібы няўмольнай смерці цень,
Гуляе голад па ўсім свеце.
І недзе кожны Божы дзень
Ад голаду ўміраюць дзеці.
Ёсць і такія, што жывуць,
Сабе — цары, людзям — абраза:
Ў тры горлы смакату жаруць,
Нажэршыся, ледзь дабягуць
Да залатога унітаза.