У лесе не стала вавёрак,
З чыёй, невядома, віны.
Адкінуць, напрыклад,
Год сорак,
Ў лясах шчыравалі яны.
Вавёрачка —
Мар нараджэнне,
Бяскрыўднай прыроды
Дзіця.
Якое яны ўпрыгажэнне
Ляснога «жывога» жыцця!
Ідзеш —
А направа, налева,
То ўніз нечакана,
То ўверх,
То з фырканнем
з дрэва на дрэва,
Пульсуе жывы феерверк.
То ладзяць
гульню між сабою —
Маланкава скача камяк.
То цокаюць над галавою
Сярдзіта, прыветна — усяк.
Успомніць прыемна, ахвотна,
Насычаны жыўнасцю лес.
А сёння —
у лесе самотна,
Лес —
Нібы драўляны пратэз.
І час наш —
таксама ён грэшнік,
Мяняе аблічча зямлі.
Амаль што ўвесь
звёўся арэшнік,
Грыбам знікнуць
мы памаглі.
Грыбы дык бываюць часова,
Але ж, у грыбны
самы пік,
Збіральшчыкі — напагатове,
Іх сто на адзін баравік.
Мы нішчым
братоў меншых межы,
Зусім не зважаем на іх.
Не стала
Ў вавёрачкаў ежы,
Не стала, на жаль,
іх саміх.