Пра што шумяць кусты ў цяні?
Пра бездань сіняй вышыні?
Пра змрок, што ногі ім спавіў,
Дзе ландыш квола стан схіліў?
Яго ўжо зморвае жара,
I паміраць яму пара.
А лета толькі надышло,
Вакол рассеяўшы цяпло.
Лагодны, гожы і адзін,
Увяўшы сумна між раслін,
Апошні раз ён празвініць,
Апошні раз ён апʼяніць.
Вячэрні подых, і зямля
Глыне крышталь з яго лісця
У грудзі прагныя свае,
Пясняр жа песню ёй спяе.
Яна дала, яна ўзяла,
Яна звіла ў адзін вянок
I слодыч першага цяпла
I смерці горыч — халадок.