Адыходзім, нібы ў падарожжа,
Мы ў той край, дзе вечны супакой.
Хутка і мая чарга, быць можа,
Тленныя пажыткі браць з сабой.
Любыя бярозы па-над кручай!
Ты, зямля! Прастор мой дарагі!
Перад гэтай доляй немінучай
Не магу я не адчуць тугі.
Вельмі ўжо любіў я ўсё на свеце,
Што ў палон душу маю ўзяло.
Мір асінам, што, прасцёршы вецце,
Заглядзеліся ў рачное шкло.
Шмат я думаў у цішы маркотнай,
Шмат я песень пра сябе злажыў,
І на гэтай на зямлі гаротнай
Тым шчаслівы, што кахаў і жыў.
Тым шчаслівы, што на цёплых межах
Кветкі рваў, валяўся на траве
І звяр’ё, як пабрацімаў меншых,
Колькі жыў, не біў па галаве.
Знаю я, што шыяй лебядзінай
Не звініць там колас ні адзін.
Вось таму і вее дамавіннай
На мяне тугой ад дамавін.
Знаю я, што ў тым краі не будзе
Ніў, заліўшых золатам палі.
Вось таму мне любы свет і людзі,
Што жывуць са мною на зямлі.