Адыходзім пакрысе да бога
У той край, дзе непрабудна спяць.
Мусіць, хутка ўжо і мне ў дарогу
Тленныя пажыткі сабіраць.
Мілыя гаі бяроз лагодных,
Ты, зямля пяскоў і стэпаў гладзь.
Перад гэтым мноствам адыходных
Не магу журбы сваёй хаваць.
Вельмі я любіў на гэтым свеце
Ўсё, што можна ў плоць душы яднаць.
Мір асінам, што дрыготкім веццем
У ваду ружовую глядзяць.
Многа думаў я ў жыццёвай буры,
Многа песень склаў я ад душы.
І на гэтай на зямлі панурай
Тым шчаслівы, што і я тут жыў.
Тым шчаслівы: мог жанчын усцешыць,
Кветкі мяў, качаўся на траве,
І звяр’ё, як "браццяў” нашых меншых,
Колькі жыў, не біў па галаве.
Знаю, жыта там не зацвітае,
Лебядзінай шыяй не звініць.
І таму прад мноствам, што знікае,
Маё сэрца ные і баліць.
Знаю я, што ў краі тым не будзе
Гэтых ніў, што золатам цвілі.
І таму мне дарагія людзі,
Што жывуць са мною на зямлі.