Хопіць лаяць! На торг не смелы —
Словы не прадаю з рукава.
Адхіснулася і ўраз пацяжэла
Залатая мая галава.
Нёс любоў да вёскі, да горада, —
Не данёс. Адпушчу бараду,
Кіну ўсё — і, адчаем агорнуты,
Па Русі валацужыць пайду.
Я забуду паэмы і кнігі,
Толькі торбу на плечы вазьму,
Бо ў палях для душы забулдыгі
Вецер болей пяе, чым каму.
Прасмярджу рэдзькаю і цыбуляй,
Буду гучна смаркацца ў руку,
Каб у цішы вячэрняй пачулі, —
Строіць дурня лацвей дзіваку!
Што там лепшай удачы ўдавацца —
Мне б забыцца і слухаць пургу,
А таму што без гэтых дзівацтваў
Я пражыць на зямлі не магу.