Хто я? Што я? Летуценнік вечны,
Сінь вачэй растраціў, а калі?
І жыццё пражыў нібы дарэчы,
Заадно з другімі на зямлі.
Мой па звычцы пацалунак палкі,
Многіх цалаваць я меў давер,
І, нібы запальваю запалкі,
Словы любасці кажу цяпер.
«Дарагая», «любая», «давеку»,
А ў душы ўсё звычнае даўно,
Як зачэпіш страсці ў чалавеку,
То не знойдзеш праўды ўсё адно.
І таму душы не так марозна:
І жаданне, і агонь міне.
Ты, мая таропкая бярозка,
Створана для многіх і мяне.
Хоць шукаю родную адну я,
Ні на кога не звярну віну,
Я цябе ніколькі не раўную,
Я цябе ніколькі не кляну.
Хто я? Што я? Летуценнік вечны,
Сінь вачэй растраціў, а калі?
І цябе кахаў хіба дарэчы,
Заадно з другімі на зямлі.
1925